Łuszczyca zadawniona - przyczyny, objawy i zdjęcia

Pierwszy wpis o łuszczycy pojawił się w 460-370r p. n. e i sporządzony został przez Hipokratesa. Łuszczyca, mimo zaawansowanych badań nad jej przebiegiem, jest chorobą, której patogeneza cały czas nie jest jednoznaczna.

Łuszczyca jest przewlekłym schorzeniem dermatologicznym, z tendencją do samoistnego ustępowania (tzw. remisji) oraz gwałtownych nawrotów. W zależności od obrazu klinicznego oraz stopnia zaawansowania procesu chorobowego wyróżniamy cztery główne typy choroby:

• łuszczycę zwyczajną,
• krostkową,
• stawową,
• paznokci.

Łuszczyca zadawniona należy do rodzaju łuszczycy zwyczajnej. Charakteryzuje się ona powstawaniem na skórze grubej warstwy łuski powstałej najczęściej w wyniku nieodpowiedniej pielęgnacji, a także medycznych zaniedbań.

Duża część pacjentów zgłaszających się do lekarza z postacią łuszczycy zadawnionej, to osoby, które nie podjęły odpowiedniego leczenia lub używały nieprawidłowych preparatów przeznaczonych do nawilżania skóry.

Występuje u nich zgrubiała łuska, która intensywnie nawarstwia się poprzez nadmierne wysuszenie naskórka. Doprowadza to do wyraźnie odczuwalnego ściągnięcia skóry, a nawet - w niektórych przypadkach - do powstania głębokich i bolesnych pęknięć.

Ratunkiem na to jest odpowiednie złuszczenie oraz nawilżenie zniszczonego naskórka. Możemy to osiągnąć stosując intensywnie złuszczające preparaty pochodzenia naturalnego np. Żel Dr Michaels, a następnie nawilżyć skórę poprzez naniesienie na nią Maści Dr Michaels.

Przyczyny łuszczycy zadawnionej

W trakcie badań histologicznych nad genami związanymi z łuszczycą u 75% pacjentów wykazano, iż strukturalne komórki skóry, pomimo zastosowanej terapii, ujawniają zmiany molekularne, a niektóre z nich także subtelne zmiany struktury skóry, np. chłoniaki, które nie uległy znormalizowaniu w trakcie terapii.

W przeprowadzonych badaniach (Cheuk, 2014) wykazano, iż obszary dotknięte wykwitami zmianami łuszczycowymi pomimo skutecznej terapii wykazują tendencje nawrotowe. W badaniu sprawdzano, czy komórki zmian łuszczycowych zawierają komórki TRM, czyli tzw. komórki pamięci, które posiadają zdolność do utrzymywania się oraz nawrotu choroby.

Znaczna liczba komórek utrzymywała markery TRM, co potwierdziło, iż nawet w zaleczonej łuszczycy (w tzw. stanie remisji) komórki te są zdolne do wytwarzania cytokin, które pełnią zasadniczą rolę w patogenezie łuszczycy oraz zapewniają potencjalny mechanizm pamięci w miejscu objętym łuszczycą.
Objawy łuszczycy zadawnionej

Łuszczyca zadawniona (psoriasis inveterata) charakteryzuje się istnieniem nieczynnych ognisk, o zwiększonej akantozie, które są pokryte solidną warstwą łusek umocowanych w podłożu. Co ciekawe, w tej postaci łuszczycy zjawisko Koebnera nie występuje.

Zmiany skórne przypominają wyraźnie widoczne zgrubienia, które przybierają kolor żółty bądź zielonkawy. Są twarde, wypukłe a pod dotykiem wyczuwalna jest wyraźna szorstkość w postaci tzw. tarczki. Potrafią być rozsiane po całym ciele, choć najczęściej występują na łokciach, kolanach i w okolicy lędźwiowo-krzyżowej.

Przy nieodpowiednim leczeniu skóry ciała, zmiany mogą utrzymywać się przez wiele miesięcy a nawet lat. Ich hiperkeratotyczna powierzchnia sprawia, że są one trudne do zlikwidowania i wymagają od pacjenta regularnej, intensywnej pielęgnacji.

Prowadzone badania pokazują, że wpływ na rozwój łuszczycy zadawnionej mogą mieć nie tylko zaniedbania ze strony pacjenta, ale także zakażenia bakteryjne i wirusowe. Osoby z łuszczycą u których wykryto zaburzenia hormonalne, a także te nadużywające wyrobów alkoholowych i tytoniowych, są częściej narażone na rozwój ognisk zapalnych.

Łuszczyca zadawniona - zdjęcia

Czytaj również:

• Łuszczyca a leczenie bez sterydów - metody i porady specjalistów
• Posterydowe zapalenie skóry - przyczyny, objawy i zdjęcia
• Kortykosteroidy (glikokortykosteroidy) jako leki przeciwzapalne