Pierwszy wpis o łuszczycy pojawił się w 460-370r p. n. e i sporządzony został przez Hipokratesa. Łuszczyca, mimo zaawansowanych badań nad jej przebiegiem, jest chorobą, której patogeneza cały czas nie jest jednoznaczna.
Leczenie łuszczycy jest zarówno sztuką, jak i nauką. Leczenie łuszczycy głowy owłosionej jest problematyczne i nie zawsze zadowalające. Łuszczyca to nieuleczalna choroba o wieloaspektowej patogenezie.
Na łuszczycę cierpi ok. 1–2% ludności w Europie i USA, przy czym dotyka ona w równym stopniu osoby młode, jak i dojrzałe, mężczyzn, jak i kobiety. Ze względu na to, że nie da się jej wyleczyć – można jedynie łagodzić jego objawy – życie pacjenta może znacznie się pogorszyć.
Około 15-30% z łuszczycą skóry cierpi z powodu łuszczycowego zapalenia stawów. Jednak nie jest to regułą – choroba może wystąpić również u krewnych osób z łuszczycą skóry, którzy sami się z nią nie zmagają. Chociaż czasem przebiega łagodnie, jeśli stan zapalny stawów nie jest leczony – choroba może prowadzić do ich poważnego uszkodzenia.
Egzemą nazywa się grupę chorób skóry objawiających się wysypką, zaczerwienieniem oraz świądem. Najczęstszą przyczyną wyprysku jest alergia, czyli nadmierna reakcja organizmu na obecne w środowisku nieszkodliwe cząstki pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub pokarmowego.
Łuszczycę określamy mianem zapalnej choroby, która manifestuje się głównie skórnymi wykwitami. Może jednak przyjmować wiele różnych postaci, których wspólną cechą jest toczący się w organizmie proces zapalny.